Trezebees
Er was eens, in een land hier ver vandaan, een heel verlegen meisje.
Haar naam was Trezebees.
Trezebees werkte als veegster in het paleis van de koning.
Dat deed ze heel stilletjes, zodat niemand
haar hoorde of zag.
Het paleis was gigantisch.
Er waren meer dan honderd kamers.
Een van die kamers was het trezoor. Daar bewaarde
de koning al zijn schatten.
​
Elke schat had een verhaal.
Allemaal waren ze waar en het waard om gehoord te worden.
​
Maar dat gebeurde niet.
Er was niemand om ze te vertellen,
want er mocht niemand in het trezoor komen.
Behalve Trezebees.
​
Ze kwam er om de week
om alle schatten af te stoffen
met haar verenbezem.
​Dan tilde ze een schat op en dacht ze
aan het verhaal dat erbij hoorde.
De verhalen vertellen deed ze niet.
Daarvoor was Trezebees veel te verlegen.
​
Maar ze schreef ze wel op.
In een boekje met een veer
die ze uit haar bezem
had geplukt.​
Toen Trezebees alle verhalen had opgeschreven,
ging ze met haar boekje naar de koning.
De koning was oud.
Zijn ogen werkten niet meer goed.
Dus vroeg hij Trezebees de verhalen
aan hem voor te lezen.
​
Trezebees verschoot van kleur.
Ze durfde helemaal niet voor te lezen.
Maar ze durfde ook geen ‘nee’ te zeggen
tegen de koning.
Dus liet Trezebees voor het eerst
in haar leven haar stem horen. ​​​
Ze las voor.
Eerst zacht en hakkelig,
maar al snel luid en vloeiend.
Soms met een lach en soms
met een traan.
​
De koning vond het prachtig!
Hij stuurde Trezebees het hele land door
om iedereen de verhalen van zijn
schatten te vertellen.
Dat bleef ze doen tot ze oud was en stierf.
De verhalen van Trezebees worden
nog steeds verteld en ook haar
eigen verhaal leeft voort.
Tot op de dag van vandaag wordt er in het trezoor
van de huidige koning van dat verre land
een verenbezem bewaard.